W zapustny wtorek, dokładnie o północy, milkła wszelka muzyka. Gospodynie wnosiły do izby garniec z barszczem i śledzia, przypominając gościom i domownikom, że oto właśnie skończył się karnawał.

Już w starożytnej Grecji obchodzono święto bogini miłości i piękności – Afrodyty, która według poety, wyłoniła się z piany morskiej. A z jej związku z Aresem, urodził się znany wszystkim Eros. Swą wieczną młodość, piękność i nieśmiertelność boginka czerpała z boskiego nektaru i ambrozji. Śmiertelni za wszelką cenę chcieli zdobyć receptury na boski napój i strawę, ale nikomu nie udało się uchylić rąbka tej tajemnicy.

Kiedy los płata figle, gdy jest mi smutno i źle, szukam ciepła i zrozumienia wśród przyjaciół. W lecie, ogrzewa nas dobre słowo i  zerwane prosto z krzaka owoce, zimą kominek, Andrea Bocelli i kieliszek naleweczki pana domu. Na każdą porę roku Ewa ma inne „pocieszenie”.

Przepyszny smak gryczanych blinów wprawia w zdumienie każdego, kto miał okazję ich spróbować. Tajemnica tkwi w cieście, które dziś robione jest na drożdżach. Dawniej na zakwasie lub kwaśnym mleku. Ogólna zasada jest prosta – im tłustsze, tym lepiej smakują. Na temat tego, co jest blinem, a co już nim nie jest, można napisać całą rozprawę. Bliny

Historia pączka sięga czasów rzymskich. Starożytny Rzym sławny był z biesiadowania i   hucznych zabaw, szczególnie w karnawale.