Wiosną na ławeczce siedzi się inaczej. Jak ktoś nie wie o czym mówię, to szkoda strzępić ozora. Słoneczko miesza się z poczuciem winy. No bo wypadałoby pracować do zmierzchu, ale kto lubi siedzieć na ławeczce po ćmoku? Po ćmoku, to albo w knajpie, albo z kobitą. Ławeczka wymaga światła, światło wymaga roboty, z czego wnioskuję,

Duże chłopy, a siedzieliśmy i ryczeli jak bobry. Wszystko przez Japycza oczywiście. Zaczęło się niewinnie. Hadziuk przyniósł butelkę koniaku, żeby poświętować uratowania obrońców Azowstalu. Tyle tygodni bronili miasta, powstrzymali ruską inwazję, dając czas innym na przegrupowania, że zasługują by żyć. No więc cieszyli my się, że ranni w szpitalu, że resztę niedługo wymienią na jeńców,

Siedzieliśmy na ławeczce z Mamrotem aż tu wiatr powiał i przywiało nieszczęście. To znaczy magazyn kobiecy się na wietrze furtnął prosto pod nogi Solejuka. Nie rusz, mówię, ale już było za późno. Solejuk podniósł i zaczął oglądać. Potem Hadziuk, potem nawet Japyczowi oko poleciało, a potem się zaczęli z czegoś chichrać. No to, jak Jolę kocham, przecież też musiałem zobaczyć.